Canım kızım…
Korkularıma esir olduğumda gözlerine sığınmaya alıştığım limanım…
Oysa şimdi gözlerime baktığında korkularımı sana da işlemiş olduğumu görüyorum…
Kendimi görüyorum…
Kızgınlığım katlanıyor yine…
Babamın bana işlediği korkuları hoyratça nakşetmişim kızımın gözlerine…
Ahhhh baba….
Gittin belki dünyadan ama hala beynimde hapissin…
Hala seni düşünmenin sırtını acıttığı, ayaklarını sızlattığı küçük bende esirsin…
Ahh baba…
Ne olurdu, gerçek olsaydın…
Oysa korku oldun sadece…
Ürkek, korkak yanımın mimarısın…
Seni affetmeme bağlı var olmam…
Sen varken var olmayacağım ve kızımın özgürlüğüne engel olacağım…
30 yıl oldu gideli ama bana bıraktığın kabuslarınla hala varsın…
Kendime değil kızıma borçluyum seni affedebilmeyi…
Yolum yavaş yavaş aydınlanıyor…
Eminim artık…
Senden kurtulana kadar soracağım sorularımı…
Tüm bedenim liğme liğme olsa da,
Acıdan bayılsam da…
Vazgeçmeden kazıyacağım seni kendimden…